Podróże pachnące miętą: Maroko 2013 - dzień drugi

05.04.2013

Na długo przed świtem obudził nas swoim zawodzącym śpiewem muezin odprawiający modły w pobliskim meczecie. Najpierw ruszamy w poszukiwaniu słynnych feskich garbarni skór. Rano barwniki są świeże i mają intensywne kolory. W medinie krząta się „służba sprzątająca”, zaopatrzona w odblaskowe kamizelki i osiołki, obciążone szmacianymi workami pełnymi śmieci. Już po pierwszym zakręcie okazało się, że uliczki mediny to istny labirynt, nawet drogowskazy nie pomogły.
W miejscach, gdzie najczęściej gubią się turyści, czyhają natrętni pseudo-przewodnicy, którzy chętnie oprowadzą po medinie. Gdyby nie Laszlowa biegła znajomość (kilka słów) j. francuskiego „Laissez moi tranquille!”(proszę mnie zostawić w spokoju!), jeden z nich szedłby za nami kilometry. Krążąc po labiryncie musieliśmy w końcu poprosić kogoś o pomoc. Prędko przejął nas miły, młody Marokańczyk z czarnymi zębami i krętymi, wąskimi dróżkami doprowadził do sklepiku swoich znajomych, z tarasu którego mogliśmy podglądać pracę w garbarni.

Fot. Praca w garbarni skór.

Proces wyrobu skórzanych produktów jest długotrwały i pracochłonny. Cała procedura wykonywana jest tradycyjnymi metodami, ręcznie. W garbarni pracują całe rodziny Marokańczyków, każdy ma swoją rolę. Skóry z bydła, wielbłądów, kóz, owiec najpierw są oczyszczane, następnie w głębokich wannach prane, wygniatane. Następnie moczą się w barwnikach, przybierając różne barwy. Wciąż stosowane są naturalne barwniki, np. pochodzące z płatków róż, dające piękny karminowy kolor. Arabski przyjaciel powiedział, że cały proces trwa 3 tygodnie! Efekt robi wrażenie. Sklepik od podłogi do sufitu wypełniony skórzanymi babuszami, torbami, paskami i mnóstwem innych wyrobów. Wyroby mienią się chyba wszystkimi kolorami, jakie istnieją. My potrzebowaliśmy klapek-babuszy, bo nie zmieściły nam się do bagaży podręcznych. Z dziesiątek sztuk prędko wybraliśmy pary dla siebie. Moje piękne czerwone, Laszlowe brązowe, ze szpiczastymi czubkami, podobno sułtańscy książęta i księżniczki chodzą w takich po pałacu. Cena oszałamiająca! Ponad 400DH (160zł) za 2 pary. Targowanie się nie jest, jeszcze, w naszej naturze, ale na taką kwotę się nie godzimy. Marokańczycy teatralnie pokazują niechęć do cen które sugerujemy. Mają przy tym świetną zabawę. Nasze wypociny doprowadziły do obniżenia ceny o połowę. To i tak drogo, ale nie chce nam się dłużej walczyć, a bucików rzeczywiście potrzebujemy. Musieliśmy jeszcze obdarować całą rodzinę sklepikarza i naszego „przewodnika” długopisami, żeby miło zakończyć utarg. Resztę dnia spędziliśmy na upajaniu się berber tea, czyli zieloną herbatą z dużą ilością mięty pieprzowej i 3 kostkami cukru. Nigdy nie sądziłam, że będzie mi smakować taka dawka glukozy, a herbata jest wspaniała, gasi pragnienie i orzeźwia!

Popołudnie spędziliśmy na obserwowaniu życia mediny, podglądaniu stada jerzyków alpejskich, które zagnieździły się w murach, otaczających medinę oraz we wnęce wrót do meczetu oraz na poszukiwaniu szpilek do namiotu.

Fot. Kolonia jerzyków alpejskich w jednym z fezkich meczetów.

Niebo w ciągu dnia jest ciemne od żerujących jerzyków, a ich pisk zagłusza dźwięki mediny. Laszlo dojrzał gdzieś gabinet mechanika, więc popędził, żeby pytać o gwoździe/szpilki do namiotu. Produkuje się biedny, trochę po angielsku, trochę po francusku, no i po polsku, jak to nie mogliśmy zabrać na pokład samolotu szpilek do namiotu, bo metalowe i szukamy czegoś w zastępstwie. Panowie patrzą po sobie, niewiele rozumiejąc i w końcu wszyscy wybuchamy śmiechem. Jak widać nie zawsze da się wszystko pozałatwiać na migi. Nie zrażamy się, znajdziemy inny sposób!

Dzień kończy śpiew muezina, który kolejny raz nuci swoją mantrę.