Maroko 2013 - dzień dwudziesty siódmy - Wracamy do Fezu

30.04.2013

Kierunek Fez! Trochę nam już tęskno do Polski. Na autobus trzeba długo czekać, więc ruszamy za miasto łapać stopa. Spotykamy kolejny raz policjanta, który przy pierwszym spotkaniu był bardzo zaskoczony naszą wizytą w tym mieście, tym razem zadowolony wykrzykuje „Polska, Polska!”. Miły akcent na pożegnanie Targuistu. Pierwszy kierowca zatrzymuje się nadzwyczaj szybko. W wiosce, w której wysiadamy spadł śnieg, brrr uciekamy stąd. Do Issagen zabiera nas pan, który przez całą drogę intensywnie gada po arabsku i nie dociera do niego, że nic a nic nie rozumiemy. W dwóch rzeczach zrozumieliśmy się, „No smoke” i „go Fez”. I tym sposobem podwiózł nas na przystanek taxi. W Issagen zimowo, wszyscy opatuleni w kilka warstw, grube czapki, a my na letniaka. Po długich negocjacjach pakujemy się do taksówki do Fezu, ale chętnych w tym kierunku nie widać. Kątem oka zauważam na poboczu autobus, prędko orientujemy się gdzie zmierza i już jedziemy dalej. Droga prowadzi serpentynami przez strome zbocza Rifu, wierzchołki gór ośnieżone, widoki cudne. W czasie podróży musiała oczywiście nastąpić przerwa, autobus zatrzymał się przed przydrożnym barem. Wszyscy w mgnieniu oka wyskoczyli i ruszyli zaglądać kucharzowi w gary. Jedni rozsiedli się przy stolikach zajadając się tadżinami i mięsiwami z rusztu, reszta zasiadła na krawężniku i zaspokaja głód popijając jogurty. Oczywiście każdy papierek, opakowanie ląduje pod nogami. Kierowca skończył ucztę najszybciej, zajął miejsce za kierownicą i trąbi poganiając podróżnych. Im bliżej Fezu, tym cieplej, pagórki pokryły się złotym zbożem. Tym razem Fez jakiś milszy, czujemy się jak w domu, wynajmujemy miły i czysty pokoik w hotelu, wielka szklanka berber tea u znajomego dziadka, ulubiony tadżin w gastronomie przy dworcu i muezin nucący swoje pieśni. Cudownie.

Fezka Medina